مند خورموج(خلتک)

از مهمّات امور یک مؤمن « مراقبه » است مراقبت از لحظاتی که در آن است . مؤمن با خود می اندیشد که « الآن » و در این زمان ، مولی از او چه خواسته است؛ وقتی صدای حیّ علی الصلوه را می‌شنود می داند که در این لحظه فقط وظیفه « نماز » بر گردن اوست و نه هیچ چیز دیگر . اینجاست که از زبان برخی دوستان مسیر الی الله می شنود که « به کار بگویید نماز دارم و به نماز نگویید که کار دارم ! »

برخی زمانها کلی تر هستند . مانند ماه رمضان ؛ وظیف در کلّ این ماه « روزه » است ، مومنان که قدمی از مسلمانان به حضرت حق نزدیکترند ( و به مراتب با توجه به شریفة « السّابقون السّابقون » از همدیگر هم سبقت دارند نه تنها مراقب روزه گرفتن هستند بلکه مراقب « روزه‌ای که مولی می پسندد » هستند .

حضرت حق در ماه محرّم چه می پسندد ؟

بهار عاشقان و دلسوختگان

یقیناً در این ایّام ـ همانگونه که خدا خواسته و عشق حسینی فراگیر شده ـ اقامه عزای حسینی نزد مولی از سایر امور پسندیده تر است .

اینجاست که باز قصه‌ی « السّابقون السّابقون اولئک المقرّبون » پیش می‌آید ؛ برخی به ظاهر عزای حسینی می چسبند و گرد و غباری از این ماتم بر رخسارشان می‌نشیند و برخی « صبغه‌ی عزای حسینی » (1) می‌گیرند و تشبّه پیدا می کنند با مقرّبان که سرهایشان در این ایّام دمی از زانوی غم بلند نمی‌شود ) که : « سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است » ! )

و قصّه این « سبقت »  و آن « صبغت »  بگونه ای است که هرچه به عاشورا نزدیک می شوند مانند ارباب بی کفن‌شان ( که هرچه به شهادت نزدیک تر می‌شد ) چهره‌شان برافروخته تر می گردد و خنجر غم تا اعماق وجودشان را می‌درَد

و امّا عزاداری این دسته از مؤمنان فراتر از سینه زدن و نوحه خواندی و علم و کُتل بلند کردن است ، آنان دلشان « حسینیه‌ی محبت خون خداست » آنان در این ایّام « نماز » را بهتر و بیشتر اقامه می‌کنند چرا که :

انّ الصلوة تنهی عن الفحشاء والمنکر

و حسین ( علیه السلام ) قیام کرد برای رفع فحشاء و منکر

پس انسان هرچه نمازخوانتر حسینی تر . یا حق

پانوشت:

1- صبغة : رنگ ؛ صبقة الله : رنگ خدایی

یا شهید
ـ غزلی متفاوت ! ـ 

به من تا نگاهی صمیمانه کردی
مرا با خودم نیز بیگانه کردی  !

من عاقلترین بی غم شهر بودم !
مرا خنده کردی و دیوانه کردی !!

برای نشان دادن دامهایت
سر زلف را مو به مو شانه کردی !

بنای غرور مرا عاشقانه
به یک غمزه‌ی خویش ویرانه کردی

به گلها غم و عشق را یاد دادی
و پروانه ها را تو پروانه کردی

حسین ابن زهرا ، حسین ابن عشقی
که این مست را وقف میخانه کردی

بسم ربّ الحسین

بنازم به تو

سری نیمه شب تا خیالت به ما زد

هنوز اشک در چشم ما می گدازد

نمی دانم ای آشنای غریبه

دل تنگ من با فراقت چه سازد

بگو وقتی از خواب ما می گذشتی

نزد عشق خود را به حس تو ، یا زد ؟!

بگو باد بعد از تو ای آخرین خون !

بر این دشت عریان بتازد ، نتازد ؟!

ز کوچ نگاه تو جا مانده شاید

در این ایل هرکس که نی می نوازد

پرآوازه نام تو در نی‌نوا شد

تو را عشق فریاد در کربلا زد

برایت ـ عجیب است ـ این بی سرو پا

غزل گفته بی آنکه خود را ببازد !

بنازم تو و سرخی غیرتت را

که دریا به لبهای خشکت بنازد !!